Ο «θείος Γιώργος» υπήρξε πάντα ο μύθος για την οικογένειά μου.
Ήταν ο άνθρωπος και ο επιστήμονας, που με το έργο του τίμησε την οικογένεια, αλλά και την Κύμη και την ανθρωπότητα ολόκληρη. Για αυτό και όλοι νοιώθουμε περήφανοι για αυτόν.
Σε μας, τους συγγενείς που ζούσαμε στην Ελλάδα, έφθανε πάντα ο απόηχος της μεγαλοσύνης και της φήμης του.
Ήμουν πολύ μικρή όταν πέθανε: έτσι δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω από κοντά. Τον «γνώρισα» όμως μέσα από τις διηγήσεις της μητέρας μου, που είχε την τύχη να ζήσει ένα χρόνο κοντά του στην Αμερική. Και από τα ξαδέλφια μου Όλγα, Νίνα και Κωσταρό, που πέρασαν τα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια μαζί του στην Ν. Υόρκη.
Όλοι τους μου μετέφεραν με πιστότητα την εικόνα του, φορτίζοντάς την με μια ιδιαίτερη συναισθηματική ένταση, που ήταν το πλαίσιο και το κίνητρο για την δημιουργία του ιστότοπου αυτού.
Όμως δύο ακόμα σημαντικά πράγματα συνέβαλαν αποφασιστικά στο “κτίσιμο ” του ιστότοπου.
Το πρώτο ήταν ότι πριν δύο περίπου χρόνια, άρχισα να ερευνώ το τεράστιο αρχείο που τηρούσε η μητέρα μου Μαρία Κόκκορη για τον θείο της Γιώργο Παπανικολάου.Τακτοποιώντας λοιπόν το αρχείο αυτό, σκέφθηκα να καταχωρήσω ένα ενδεικτικό μέρος του στο Διαδίκτυο, ώστε να είναι προσιτό και προσβάσιμο από όλους.
Έτσι ξεκίνησαν όλα. Και δεν θα είχαν ολοκληρωθεί αν δεν είχα την πολύτιμη βοήθεια του Σπύρου Κωτσάκη, (ανιψιού του Παπανικολάου), που ασχολείται επαγγελματικά με το Web development, ο οποίος και «έστησε» στην ουσία το site.
Το δεύτερο ήταν το γεγονός ότι στις 19 Φεβρουαρίου 2012 συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από τον θάνατο του Dr Pap. Ήταν μία ιδιαίτερη επέτειος που αποτέλεσε την αφορμή για πολλές και ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις, ώστε να εκτιμηθεί ακόμα μια φορά το μέγεθος της προσωπικότητας και της παγκόσμιας προσφοράς του.
Τέλος, ευχαριστώ τον σύζυγο μου Μάνο Τσαμουρά και τα παιδιά μας Δημήτρη και Πάνο για την υπομονή που έδειξαν και την βοήθεια που μου πρόσφεραν σε όλη τη διάρκεια της προσπάθειας μου.
Γιούλη Κόκκορη
